Үүл

Үүлэн дунд хөвөх мэт онгоцоор аялж хаа нэгтээ зочилмоор...
Төлөвлөж, догдолж хүлээж, бөөн бөөн баяр хөөр болж нэг тийшээ нисэх тэр л өглөөг тэсэн ядан хүлээсээр угтан золгоод өндөрт нисэнгээ хамраа цонхонд нааж үүлтэй цуг хөвмөөөр...


Дээшээ харж хэвтээд үүлээр төрөл бүрийн дүрс зурмаар...
Дэггүйхэн балчир насандаа буцан очиж үүлэн хонь тоолж, дэргэдэх цэцэгсээ зулгаан салаалан сүлжсэн үснийхээ үзүүрээр түүний хүзүүг гижигдэн гэмгүй цагаахнаар аальгүйтмээр...


Үүл хага яран цахилах цахилгаанаас сүрдсэндээ хана цууртал хашгирмаар...
Багад минь эмээгийн үеийн эмээнүүд манай цуглараад зуухаа тойрон сууцгааж цахилгаан цахих бүрт уулга алдан чангаар хашгиралдах. Учир нь их дуу чимээнээс тэнгэр хол буудаг гэж намайг тайтгаруулах....


Үүлшиж, дуншсан намрын борооноор банштай цай оочлонгоо аавын үнэртэй дээлэнд хучигдаж гэрийн хаяагаар шаагих бороон дуслыг тоолж хэвтмээр...
Аавын минь гоё үнэр, ээжийн минь аагтай цайны амт, эмээгийн гэрийн дээврийг тасралтгүй тогшин намайг бүүвээлэх тэр л бороо уулын тэхий дундуур хөшиглөсөн сэглэгэр саарал үүлнээс шиврэн намайг бүүвэйлэх тэр л намартаа буцан очих сон...


Үүл бид хоср, өсөх жаахан наснаас минь л үерхэж дээ...